อย่าท้อ ทุกนาทีมีค่า
อย่าท้อ ทุกนาทีมีค่า
ในวันหนึ่งเมื่อ 3 ปีก่อน ในช่วงที่ รพ.แคนเซอร์อลิอันซ์เปิดดำเนินการในช่วงแรก มีสุภาพสตรีท่านหนึ่ง พาสามีซึ่งเป็นวิศวกรมาที่โรงพยาบาล อาการเบื้องต้นที่พบคือตาเข มองภาพซ้อน ต้องนอนมาบนรถเข็นเนื่องจากทรงตัวไม่ได้ ผลจาก การตรวจเอ็กซ์เรย์คอมพิวเตอร์ และผลชิ้นเนื้อพบว่าเป็นมะเร็งปอดลุกลามไปที่สมอง เมื่อทราบว่าตนเป็นมะเร็งระยะลุกลาม ซึ่งอาจต้องใช้เงินในการรักษาจำนวนมาก ผู้ป่วยจึงเลือกที่จะรักษามะเร็งปอดที่โรงพยาบาลซึ่งผู้ป่วยมีสิทธิการรักษาอยู่ แต่อย่างไรก็ตาม อาการฉุกเฉินทางมะเร็งวิทยาคืออาการของมะเร็งที่ลุกลามไปสมองนั้น ต้องได้รับการรักษาโดยด่วน
แพทย์พิจารณาว่าผู้ป่วยควรได้รับการฉายแสงที่สมองจำนวน 10 ครั้ง เป็นการด่วน รังสีแพทย์ทำการจำลองการรักษาภายในวันนั้นและผู้ป่วยได้รับการฉายรังสีครั้งแรกในวันเดียวกัน
ผลการฉายแสงที่สมองเป็นที่น่าพอใจ ในครั้งที่ 3 ของการฉายแสง ผู้ป่วยไม่ต้องนอนบนรถเข็นแล้ว แต่สามารถนั่งรถเข็นมาโรงพยาบาลได้ และในแสงที่ 9 และ 10 ผู้ป่วยเดินกลับบ้านได้ และยังคงรักษาโรคปอดที่โรงพยาบาลเดิม สามีภรรยาและลูก ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างมีความสุข
ต่อมามะเร็งปอดมีอาการที่ไม่สามารถควบคุมได้ จำเป็นต้องได้รับยาเคมีบำบัด ผู้ป่วยรักษาด้วยยาจนถึงจุด ๆหนึ่ง แพทย์ที่รักษามะเร็งปอดแจ้งว่าผู้ป่วยไม่ตอบสนองต่อยาเนื่องจากรอยโรคยังคงอยู่ ไม่ยุบลง และแนะนำว่าผู้ป่วยควรหยุดการรักษา ให้ผู้ป่วยรักษาตามอาการไปในเวลาที่เหลืออยู่ ในขณะที่ผู้ป่วยมีอาการเหนื่อยหอบ เริ่มท้อแท้ หมดกำลังใจ ภรรยาที่ดูแลมาตลอดร้องไห้ เพราะความหวังเดียวของภรรยาและลูกคือ การมีพ่ออยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้า ภรรยาจึงพาผู้ป่วยมาปรึกษาที่โรงพยาบาลแคนเซอร์อลิอันซ์อีกครั้ง
ครั้งนี้ได้รับคำแนะนำให้ปรึกษาแพทย์เกี่ยวกับยาเคมีบำบัดและยามุ่งเป้า
แพทย์ประเมินเห็นว่าการใช้ยาแล้วยังมีรอยโรคยังคงที่อยู่ ไม่ลุกลามไปมากขึ้น หมายความว่า ยายังสามารถควบคุมโรคได้ แพทย์ตัดสินใจ วางแผนการรักษาโดยให้รับประทานยา 2 สัปดาห์แล้วประเมินอาการ พบว่าอาการเหนื่อยทุเลาลง แนะนำให้ผู้ป่วยได้รับประทานยาต่อ
ถึงวันนี้ วิศวกรชายท่านนี้ สู้กับมะเร็งมาแล้ว 3 ปี 6 เดือน ยังคงไปทำงาน ใช้ความรู้ในวิชาชีพวิศวกรให้เป็นประโยชน์ต่อครอบครัวและประเทศชาติ ที่สำคัญคือสามารถออกกำลังกายโดยการวิ่งวันละ 3 กม.ได้ทุกวัน 
และแน่นอนที่สุดคือ ได้อยู่พร้อมหน้ากับภรรยาและลูกสาวที่เติบโตขึ้นจากเด็กอนุบาลเข้าสู่วัยประถมแล้วในวันนี้
จุดสุดท้ายของมนุษย์ บอกไม่ได้ว่าเมื่อไร
การมีชีวิตอยู่อย่างสมศักดิ์ศรี และมีความหวังจึงเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งต่อทั้งตัวเองและครอบครัว ทุกนาทีมีค่า ขอเพียงอย่าท้อ เราสู้ไปด้วยกันครับ 
